A gdybyś widział ją ostatni raz? – do przemyślenia

                Jest tuż obok, choć nie ciałem, to wiesz, że zawsze możesz na nią liczyć. Zrobiła dla Ciebie więcej, niż ktokolwiek inny i więcej, niż kiedykolwiek będziesz w stanie Ty zrobić dla niej. Jest dla Ciebie wyjątkowa, ale jej dobre serce jest dla Ciebie tak oczywiste, że nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak dawno nie podziękowałeś jej za te wszystkie wspaniałe gesty, które wykonała w Twoim kierunku.

Jakby się tak zastanowić, to być może nigdy nie podziękowałeś tak szczerze, z serca. Wiem, chcesz to zrobić. Nie dziś i nie jutro. Wiesz, że ona będzie przy Tobie mimo wszystko. Zawsze poda rękę, bo robi to ze względu na Ciebie, a nie ze względu na to, że oczekuje pochwał lub docenienia. A Ty czekasz na ten idealny moment i idealne podziękowania, za te wszystkie lata, za te wszystkie gesty.

                Któregoś dnia budzisz się, a jej już nie ma. Jak to możliwe? Przecież miała być zawsze, miała być nieśmiertelna, miała być wsparciem. Jej czas na świecie dobiegł końca. Za szybko. Tak wiele chciałeś jej jeszcze powiedzieć. Tak bardzo podziękować, przytulić, powiedzieć, jak wiele zawdzięczasz właśnie jej. Nigdy tego nie powiedziałeś. Nie było czasu. Nie było też presji, wiedziałeś, że jak nie dziś, to jutro, za tydzień, za miesiąc. Aż w końcu nadszedł dzień, którego nadejścia się nie spodziewałeś. Wiedziałeś, że on kiedyś może nadejść, ale jeszcze nie teraz. Nie, zanim zdążysz jej powiedzieć ile dla Ciebie znaczyła. Byłeś pewny, że zdążysz, dlatego odkładałeś to na później. Po spotkaniu biznesowym, po zakończonym projekcie, po urlopie ze znajomymi, po jeszcze jednej malutkiej rzeczy… i tak przeleciało życie. Jej życie.

                Wciąż łudzisz się, że to tylko zły sen, że zaraz się obudzisz i ona będzie. Że potrzebujesz jeszcze tylko jednego dnia, żeby powiedzieć jej, jak bardzo jesteś z niej dumny, jak bardzo doceniasz to, że była i jest w Twoim życiu, mimo wszystko. Mimo tego, że brałeś, odkładając moment, w którym dasz coś w zamian. Potrzebujesz jeszcze tylko jednego dnia, żeby w całości ofiarować go jej. Żeby ją uszczęśliwić, żeby sprawić, by poczuła, jak wiele znaczy w Twoim życiu.

                Zalewasz się łzami, bo dochodzi to Ciebie, że to nie sen. To cholerna rzeczywistość, w której jej już nie ma. Biegałeś za tymi wszystkimi pieprzonymi rzeczami, które tak naprawdę nie mają głębszego znaczenia, tracąc szansę na powiedzenie osobie, która jest naprawdę wyjątkowa, tego, co naprawdę ważne. Tracąc ją bezpowrotnie.

                Prawie każdy z nas ma taką osobę. Dziś, Drogi Czytelniku, daję Cię „ten jeden dodatkowy dzień”. Nie czekaj, aż będzie za późno. Znajdź ją i poświęć jej swój czas. Jeśli nie potrafisz jej tego powiedzieć, wyślij jej ten tekst. Ona będzie wiedziała, że to o niej, że to właśnie ona jest tą osobą. Całe życie wie, ale ucieszy się, że zdążyłeś jej to wyznać i docenić ją, nim było za późno. Traktuj ją tak, jakbyś widział ją ostatni raz. Wtedy na pewno nigdy nie będzie „za późno”.